ممنوعیت تحصیل؛ دخترانی که حتی فرصت نکردند کار روی پایان‌نامه‌شان را تکمیل کنند

زهرا رشیدی: دختران و زنانی که پیشتر از رفتن به پارک‌های تفریحی، مکاتب و ورزشگاه‌ها محروم شده بودند از ادامه تحصیلات دانشگاهی نیز محروم شدند. بسیاری از دختران دانشجو مشغول سپری کردن امتحانات نهایی بودند و چیزی نمانده بود تا فارغ شوند اما چه شد؟

امارت اسلامی به عنوان حکومت سرپرست افغانستان روز سه‌شنبه، هفته گذشته، بیست‌ونهم قوس در یک مکتوب رسمی تحصیل دختران در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی را ممنوع کرد. این تصمیم از آن جهت ناگهانی بود که سیمستر پایانی دانشجوایان هنوز تمام نشده بود. فرشته (اسم مستعار) به خامه پرس می‌گوید که مشغول امتحانات نهایی بودند و فقط چند روز دیگر فرصت نیاز داشتند تا سیمستر پنجم دانشگاه را نیز به پایان برسانند.

این تصمیم امارت اسلامی مبنی بر تعلیق تحصیلات دانشگاهی دختران سبب تشنج جمعی در افغانستان شده و نیز محکومیت‌های گسترده‌ای بین‌المللی را در قبال داشته است. امارت اسلامی در پاسخ به واکنش‌های بین‌المللی از کشورها خواسته تا در امور داخلی افغانستان دخالت نکنند اما به خشم و انزجار مردم در داخل کشور هنوز پاسخ نداده‌اند.

این تصمیم منجر به مسدود شدن دانشگاه‌ها و تمام مراکز آموزشی شده است. در پی آن هزاران دختر به صورت کامل خانه‌نشین شده‌اند. میلیون‌ها زن و دختر اکنون نه اجازه تحصیل دارند، نه به پارک‌های تفریحی رفته می‌توانند، حتی از رفتن به مراکز آموزش زبان‌های خارجی نیز محروم شده‌اند و به ورزشگاه‌ها نیز رفته نمی‌توانند.

حسینه ودود دانشجوی سمستر آخر دانشکده ژورنالیزم یکی از دانشگاه‌های خصوصی است. او به خامه پرس می‌گوید اگر کمی دیگر فرصت داشت، کار روی پایان‌نامه‌اش را تمام می‌کرد و رسما به از دانشگاه فارغ می‌شد. اما دستور وزارت تحصیلات امارت اسلامی به او اجازه نداد این رویایش را محقق کند. او که در یک قدمی فراغت قرار داشت اکنون در حسرت آن، خانه‌نشین شده است.

او ناامید شده و می‌گوید که احساس ناامیدی میلیون‌ها دختر را در افغانستان درک می‌کند. حسینه مادر یک فرزند است و می‌گوید که در کنار تحصیل مسوولیت تربیت و رسیدگی به فرزندش را نیز داشته است. اما هیچ وقت از ادامه تحصیل منصرف نشده و تا جاییکه امکانش بوده برای داشتن تحصیلات دانشگاهی تلاش کرده است.

حسینه ناامیدی را اینگونه شرح می‌دهد: ««از این که دیگر نمی توانم دانشگاه بروم بالای روح روان من تاثیرات خیلی جدی بر جا گذاشته است وقتی صبح از خواب بلند می‌شوم حس می‌کنم چیزی را ازدست داده ام و یا چیزی را گم کرده‌ام و خیلی احساس ناامیدی برای من دست داده است.»

به باور او مشکلات افغانستان در نرخ بالای بیسوادی در کشور خلاصه می‌شود یا دست‌کم بیسوادی در بروز مشکلات نقش مهمی داشته است. به همین خاطر او به تحصیل و دانش‌اندوزی در افغانستان تاکید می‌کند. او می‌گوید: ««سرنوشت یک کشور به تعلیم و تحصیل وابسته است؛ با تحصیل یک پسر، یک فرد باسواد به بار می‌آید ولی با تحصیل یک دختر یک نسل باسواد به بار می آید. بسته بودن دانشگاه برای دختران و زنان عواقب منفی حتی برای یک نسل دارد؛ نسلی که مادران‌اش بیسواد باشد فرزندان بیسواد به جامعه تقدیم می‌کند و چنان زیان‌بار خواهد بود که سال‌های سال نمیتوان آن را جبران کرد.»