داستان ایرانی

سفیر امارات متحده عربی در سازمان ملل متحد در نشست شورای امنیت از بسته ماندن مکتب‌ها به روی شماری از دختران در افغانستان سخت انتقاد کرد و گفته است این کار حکومت طالبان «غیرقابل‌قبول» است. لانا زکی نُسیبه، سفیر امارات متحده عربی در سازمان ملل، روز پنج‌شنبه، بیست‌وهشتم میزان، در سخنرانی‌اش در مقر شورای امنیت از حذف زنان و دختران در افغانستان نگرانی کرد و گفت که حذف آنان از اجتماع نمونه‌ی از «خشونت» است. خانم نُسیبه افزود: «نزدیک به ۴۰۰ روز است که دختران در افغانستان اجازه حضور در مکاتب متوسطه را ندارند، اما و اگرهایی وجود ندارد. امارات متحده عربی این و بسیاری از محدودیت‌های دیگر را که از زمان تسلط طالبان بر آن اعمال شده، کاملاً غیر قابل قبول می‌داند. رد زنان و دختران افغان از زندگی عمومی و اجتماعی نمونه دیگری از این است که چه‌گونه خشونت در برابر زنان و دختران می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد.» شورای امنیت سازمان ملل متحد در یک بحث آزاد روز گذشته موضوع «زنان، صلح و امنیت» را بررسی کرد. با این‌حال، زهرا نادر مدیر مسئول «زن تایمز» که از سخنرانان در این نشست بود در بخشی از گپ‌هایش گفت که زنان افغانستان با بلند کردن صدا در برابر طالبان به مانع اصلی فرا راه زورگویی طالبان مبدل شده اند. زهرا نادر در نشست یاد شده گفت: «مردم افغانستان به ویژه زنان و زنان بخش‌های دیگر متأثر از جنگ در سراسر جهان این بحث را خواهند دید، اگر شما ناکام شوید که در افغانستان عمل کنید، زنان در ایتوپیا، میانمار، سودان و یمن خواهند فهمید که در دست شورای امنیت سازمان ملل زنان، صلح و امنیت چیزی بیش از یک وعده خالی نیست.» او از شورای امنیت سازمان ملل متحد خواسته تا طالبان را به رسمت نشناسد و م, ...ادامه مطلب

همزمان با یک‌سالگی بسته‌ماندن مکاتب دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان، نصیراحمد فایق، نماینده افغانستان در سازمان ملل گفته است که محرومیت دختران از تحصیل یک «خیانت ملی» است. نماینده افغانستان در سازمان ملل صبح امروز دوشنبه، بیست‌وهشتم سنبله در صفحۀ تویتر خود نگاشته است: «در تمام جهان، افغانستان یگانه کشوریست که مکاتب به روی دختران بسته است.» آقای فایق افزوده است که محرومیت دختران از ادامه دادن تحصیل، ظلم به آینده یک کشور و «خیانت ملی» می‌باشد. در تمام جهان افغانستان یگانه کشوریست که مکاتب به روی دختران بسته است. کشوری که محتاج کمک های بشری است و نیاز به نیروی انسانی تحصیل یافته جهت رهایی از فقر و رسیدن به خودکفایی و ترقی دارد، محرومیت دختران از ادامه درس و تحصیل ظلم به آینده یک کشور و خیانت ملی می باشد. https://t.co/o9rNx6xv6v— Naseer A. Faiq (@faiq_naseer) September 19, 2022 در عین حال،‌مارکس پوتزل، سرپرست دفتر یوناما در کابل، نیز در اعلامیه‌ای گفته است که محرومیت مداوم دانش‌آموزان دختر هیچ توجیه معتبر نداشته و مشابه آن در هیچ جای دنیا وجود ندارد. آقای پوتزل افزوده است که ادامۀ این وضعیت برای نسلی از دختران و آیندۀ افغانستان زیان‌بار خواهد بود. او افزوده است: «این یک سالگرد غم‌انگیز، شرم‌آور و کاملاً قابل اجتناب است.» یوناما همچنان گفته است، گرچه مکاتب به تاریخ ۱۸ سپتمبر ۲۰۲۱ به روی پسران باز شد، مقام‌های طالبان دستور دادند که دختران در خانه بمانند و از آن زمان تاکنون هیچ اقدامی در این زمینه نشده است. یوناما تخمین می‌زند که در جریان یک سال گذشته، بیش از یک میلیون دانش‌آموز دختر از رفتن به مکاتب متوسطه و لیسه منع شده اند. در اعلامیه آم, ...ادامه مطلب

لین اودانل، خبرنگار استرالیایی و ستون‌نویس فارن‌پالیسی پس از ترک افغانستان ضمن صحبت‌هایش که حسابی خبرساز شد، به واقعیت غریب در افغانستان اشاره کرد که عمدتاً از سوی رسانه‌ها نادیده گرفته شد. او در روایت‌اش از افغانستان پسا ۱۵ اگست ۲۰۲۱ گفت، آنچه که دیدم و آنچه که شنیدم، محرومیت بود. درد بود. فقر، رنج، گرسنگی، ترس، جنگ و بیکاری… خانم اودانل واقعیت موجود جامعه پس از روی‌کار آمدن طالبان را به همین عریانی بیان کرد و رسانه‌ها از کنار این موضوع گذشتند چون این سوژه‌ی آشنا و نه غریب، چنان با ما و در ما و در رسانه‌ها تکرار و عجین شده که بازتاب و بازنشر آن هیچ لطفی در قبال نخواهد داشت. هر روز با خبرنامه‌ها، اطلاعیه‌ها و بیانیه‌های زیادی روبرو می‌شویم که که از افزایش فقر، افزایش چند درصدی احساس ناخوشایندی و بیکاری خبر می‌دهد اما اگر برگردیم به میان مردم و روایت‌های تا حد ممکن فردی را تولید کنیم، متوجه می‌شویم، عمق فاجعه‌ای که در افغانستان جریان دارد، درحد عدد و ارقام نمی‌گنجد؛ چرا که درد و محرومیت معیاری برای اندازه‌گیری ندارد و آنچه هست، صرفاً درد است و محرومیت جان‌گداز. وضعیت فعلی افغانستان عکسی منتشر شده از پدری هست که بر بالای جسد پسرش نشسته و ریش او که کاملا سپید شده، نشانگر و روایتگر درد است. افغانستان را در داخل ارقام و آمار نمی‌شود جست، باید به لب‌های خشک پسران و دختران خردسالی خیره شد که تمام روز را در مقابل نانوایی‌های شهر صف می‌بندند. افغانستان در کوه‌ها و دره‌های بلخاب است و محرومیت و اجبار که از شاخصه‌ی افغانستان امروز است را باید در بین آواره‌گان بلخاب در سطوح سرد و مرتفع بامیان ببینیم. به زابل برویم و ولسوالی دای‌چوپان که مردم آنجا از درد بیماری , ...ادامه مطلب