خانه‌نشینی، انزوای سخت و بی‌سرنوشتی؛ روایت زنانی که بیکار شده‌اند

تبسم ناصری: زنان و دختران در حال حاضر از ادامه تحصیلات دانشگاهی، کار، ورزش و حتی تفریح محروم شده‌اند. این حجم از محرومیت، زنان و دختران افغانستان را به یک‌باره‌گی منزوی کرده است. آنان از رنج خانه‌نشینی، تحقیرشدن مداوم و مشکلات اقتصادی که با از دست دادن‌ کارشان تشدید شده است شکایت می‌کنند.

وزارت اقتصاد و وزارت تحصیلات امارت اسلامی طی هفت روز گذشته بیشترین توجه‌ها و شدیدترین محکومیت‌های بین‌المللی را دریافت کرده‌اند. وزارت تحصیلات بخاطر تعلیق تحصیل دختران و وزارت اقتصاد امارت اسلامی به خاطر ممنوعیت کار زنان در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی اخیرا جلب توجه کرده است.

با این دو فرمان اکنون زنان به گونه‌ی کامل منزوی شده‌اند و از درد و رنجی شکایت می‌کنند که ممنوعیت تحصیل و ممنوعیت کار در قبال داشته است.

دختری که در بین مشکلات انبوه کارش را نیز از دست داده به خامه پرس می‌گوید: من در گذشته از شش صبح ورزش می‌کردم و با دنبال کردن آرزوهایم به دانشگاه می‌رفتم. با شوق فراوان در جریان نصف روز به کار می‌رفتم. هفت شام به خانه برگشته و تا ده شب درس می‌خواندم؛ این روال زنده‌گی من بود. با وجود اینکه دیگر نمی توانستم به ورزشگاه، کورس و دانشگاه بروم اما هنوز کارم را داشتم.

او اکنون کارش را از دست داده و می‌گوید که تنها نان‌آور خانه است. او نگران آینده‌ی این محرومیت است که بر زنان عارض شده و تکرار می‌کند: «از زمانی که خبر شدم دیگر نمی توانم کار کنم فکر کردم زن در جامعه ارزش ندارد. من نان آور خانه بودم حالا نگران آینده شش خواهر و دو برادر کوچک هستم.»

او از درد و رنجی روایت می‌کند که زندگی‌اش را انباشته و می‌گوید که دیگر آن آدم سابق نیست: «دوست ندارم با کسی حرف بزنم. رفتارم با خانواده، دوستانم تغییر کرده و من دیگر آن آدم سابق نیستم. گوشه‌نشینی وظیفه من شده است. و تحمل این برایم دشوار است. وقتی به این فکر می‌کنم دیوانه می‌شوم اگر این وضیعت برایم ادامه داشته باشد می خواهم به زنده گی پایان ببخشم.»

زحل سادات باشنده ولایت هرات یکی دیگر از دخترانی است که شغل خود را از دست داده و در مصاحبه با خامه پرس می گوید که پنج سال در یکی از انجو های داخلی وظیفه اجرا کرده و از اندوهی روایت می‌کند که بعد از شنیدن خبر ممنوعیت کار زنان بر او عارض شده است: «از زمانی که آگاه شدم زنان دیگر نمی‌توانند کار کنند، اندوه تمام وجود من را فرا گرفت و نه تنها من بلکه تمام خانواده از این امر متاثر شده اند.»

او می‌گوید که در بی‌سرنوشتی سختی بسر می‌برد و حتی توانایی این را ندارد که در خانه مطالعه کند یا درس بخواند. زحل می‌گوید که برای بسیاری از خانواده‌های نیازمند در روند کمک‌رسانی کار کرده و اکنون نگران خانواده‌های هستند که از دریافت کمک محروم شده‌اند چون چندین سازمان بین‌المللی کارشان را در افغانستان متوقف کرده‌اند.